برای دهه‌ها، پروژه‌های چند میلیارد دلاری در سراسر ایالات متحده به دنبال ایجاد محله‌های جدید در مرکز شهر بودند، اغلب با تصور مجدد دارایی‌های کم استفاده، مانند کارخانه‌های از بین رفته یا محوطه‌های راه‌آهن. در سال‌های اخیر، مجموعه جدیدی از پروژه‌ها همان محدوده گسترده را ارائه کرده‌اند، اما با رهبری که آینه جامعه است.
نسل جدیدی از توسعه‌دهندگان سیاه‌پوست بر این باورند که دیدگاه‌های آنها با تمرکز بر نحوه سودآوری معاملاتشان برای جوامع محروم، منجر به تغییر شکل بخش‌های بزرگی از شهرهای آمریکا می‌شود.
بن بیچ، مدیر حقوقی PowerSwitch Action، گفت: «این توافق‌ها نشان‌دهنده یک تغییر اساسی در روابط قدرت بود، قدرت را از مقامات منتخب و توسعه‌دهندگان می‌گرفت و به جوامع رنگین پوست توانایی شکل‌دهی به پروژه‌ها، اجرای وعده‌ها و نظارت بر مزایای مورد نظرشان را می‌داد.» با جوامع برای مذاکره در مورد این معاملات همکاری می کند.
گرگوری ریوز، یکی از بنیانگذاران شرکای توسعه موزاییک متعلق به Black، گفت که داشتن یک تیم رهبری متنوع می تواند به گسترش سرمایه گذاری در جامعه کمک کند، که بازسازی 109 هکتاری یارد نیروی دریایی در فیلادلفیا شامل یک میلیارد دلار تعهد برای تنوع و گنجاندن است. تمرکز بر فرصت‌هایی برای کسب‌وکارهای متعلق به زنان، اعضای گروه‌های اقلیت، جانبازان و افراد دارای معلولیت.
دیگر پروژه های بزرگ شامل پروژه 3.8 میلیارد دلاری Bronzeville Lakefront در شیکاگو و برج تاییدی پیشنهادی در منهتن توسط سازنده Don Peebles و معمار David Adjaye است. تعدادی از پروژه‌های بزرگ دیگر در سراسر کشور در حال انجام مذاکراتی هستند که به نفع محله‌های اقلیت است، از جمله توسعه ورزشگاه 12 میلیارد دلاری در کنار آب در اوکلند، کالیفرنیا، و سایت 43 هکتاری Carousel Mall در مرکز شهر سن برناردینو، کالیفرنیا.
منتقدان می‌گویند، اما این معاملات متمرکز بر جامعه به جای تلاش‌های منظم، توافق‌های غیررسمی هستند. بسیاری از گروه‌های اجتماعی، پژوهشگران و حتی توسعه‌دهندگان می‌گویند که آنها فاقد دندان هستند و به جای تقسیم واقعی ثروت، امتیازات کوچکی به محله‌ها می‌دهند. پروژه‌ها می‌توانند بیش از یک دهه طول بکشند، و حفظ نظارت توسط رهبران جامعه و شفافیت برای طول پروژه را دشوار می‌سازد، که برای اطمینان از عمل به وعده‌های اولیه مهم است.
تونیا مایرز فیلیپس، مدیر مشارکت های اجتماعی در مرکز حقوقی شکر، گفت: توافق نامه ای که در سال 2001 برای بازسازی مرکز استیپلز در مرکز شهر لس آنجلس امضا شد، یکی از اولین مجموعه های فشرده و همچنین الگویی از موفقیت است که در طول زمان تقلید شده است. در دیترویت، که یک پایگاه داده آنلاین از بیش از 300 توافق نامه را گردآوری کرد.
به جای ارائه زمین به توسعه دهندگان، با امید به اینکه مشاغل جدید و درآمد مالیاتی تخمین زده شده به معنای رشد به جای جابجایی باشد، قرارداد استیپلز شامل تضمین استخدام و دستمزد و وعده مزایای خاص جامعه بود. همچنین کنترل جامعه را فراهم کرد که مستاجران تجاری می توانند در توسعه جدید فعالیت کنند.
اما روش‌های اجرایی می‌توانند به‌طور اساسی متفاوت باشند، و منتقدان استدلال می‌کنند که بسیاری از توافق‌ها مبهم هستند، فاقد تصمیم‌گیری دموکراتیک هستند و دارای شرایطی هستند که قابل اندازه‌گیری یا اجرا نیستند.
آقای. ساحل به کاستی در دو معامله به عنوان نمونه ای از مشکلات اشاره می کند. در طول توسعه استادیوم یانکی در نیویورک، مقامات محلی، نه گروه‌های اجتماعی، مذاکرات را رهبری کردند و صندوق سرمایه‌گذاری مورد نیاز توافق‌نامه توسط یک موسسه خیریه تحت کنترل یانکی‌ها اداره می‌شد که اغلب به سایر بخش‌های برانکس پول ارسال می‌کرد. و در فلوریدا، مرکز جهانی میامی در ابتدا اصطلاحات مبهمی در مورد استخدام محلی و وعده‌های دستمزد داشت، و توسعه‌دهندگان نتوانستند با گروه‌های اجتماعی مشورت کنند یا برنامه‌های آموزشی شغلی را تأمین مالی کنند.
فقط یک معیار واقعی برای موفقیت وجود دارد، خانم. فیلیپس گفت: آیا واقعاً در زندگی مردم تفاوتی ایجاد کرد؟
برای کیمشاسا بالدوین، یک معمار در شیکاگو، این خبر مبنی بر اینکه شهر قصد دارد پردیس بیمارستان منحل شده مایکل ریس، یک سایت 48 هکتاری در کنار دریاچه را بفروشد، فرصتی را برای یک نسل ایجاد کرد.
پردیس سابق یک مکان طولانی مدت در جامعه برونزویل بود، منطقه ای سیاه و سفید غنی از تاریخ فرهنگی که دهه ها عدم سرمایه گذاری را تجربه کرد. پس از بسته شدن آن در سال 2009، این سایت ناموفق به عنوان دهکده المپیک بالقوه یا مقر دوم آمازون معرفی شد.
به خانم پیشنهاد داد. بالدوین فرصتی قانع کننده برای تغییر شکل محله اش.
در سال 2017، او بخشی از شورای مشورتی مایکل ریس، یک گروه 29 نفره از کارشناسان محله، از جمله وکلا، کشیش ها و مورخان، که توسط رئیس محلی، سوفیا کینگ گردآوری شده بودند، شد. این گروه برای پروژه 3.8 میلیارد دلاری که شهر به فناوری نوآوری تحقیقات جهانی، ائتلافی از شرکت‌هایی که در آن توسعه‌دهندگان سیاه‌پوست نیمی از نقش‌های رهبری را بر عهده دارند، مشارکت اجتماعی ارائه کرد.
خانم می‌گوید: «توسعه عموماً به‌گونه‌ای انجام می‌شود که توسعه‌دهندگان منابع را از جامعه می‌گیرند. کینگ، که دیده است چگونه پروژه های بزرگ دیگر در شیکاگو، از جمله لینکلن یاردز و کتابخانه ریاست جمهوری اوباما، انتقاد اعضای جامعه را برانگیخته است. او می‌خواست این پروژه متفاوت باشد و از شورای مشورتی خواست تا به جامعه یک صندلی بر سر میز بدهد.
او گفت: «به طور کلی تصور می شود که جامعه نه تنها به نوعی از منابعش غارت شده است، بلکه تقریباً در وضعیت بدتری قرار دارد.
شورای مشورتی نشان می دهد که چگونه معاملات توسعه به سمت وعده های قدرت محلی بیشتر و منافع اقتصادی مشترک در حال تحول است. این تغییر زمانی رخ می دهد که صنعت املاک و مستغلات به آرامی از صنعتی تحت سلطه مردان سفیدپوست تغییر می کند: طبق تحلیل Bisnow، افراد رنگین پوست تقریباً 13 درصد از نقش های رهبری را در املاک تجاری در سال 2021 داشتند که نسبت به سال قبل 1.4 درصد بهبود یافته است. ، یک رسانه صنعت و پلت فرم رویدادها.
گروه های اجتماعی می گویند که از پروژه های گذشته درس گرفته اند.
ویکتور بی مک فارلین، رئیس و مدیر اجرایی MacFarlane Partners، یکی از بزرگترین شرکت‌های توسعه متعلق به سیاه‌پوستان در کشور، به ضمانت‌های استخدام اغلب در این معاملات اشاره می‌کند. در گذشته، تحولات ممکن است استخدام 10 درصد اقلیت را الزامی کرده باشد. پروژه های اخیر وعده نرخ 30 درصد را می دهند، به این معنی که صدها میلیون دلار بیشتر به شرکت های متعلق به زنان و کارآفرینان رنگین پوست اختصاص می یابد.
تریسی بی، یکی از اعضای شورای مشورتی، گفت که در شیکاگو، توسعه مجدد پردیس بیمارستان مایکل ریس، که اکنون Bronzeville Lakefront نامیده می شود، متعهد به نیروی کاری متنوع در هر مرحله از پروژه است. توسعه دهندگان یک توافق نامه الزام آور امضا کردند و قول دادند که 10 میلیون دلار به یک موزه و مرکز استقبال اختصاص دهند. 25 میلیون دلار برای ارتقای امکانات آموزشی محلی هزینه کنید. اطمینان حاصل شود که 20 درصد مسکن در محل مقرون به صرفه خواهد بود. و تضمینی برای کارآموزی، پشتیبانی خرده فروشی، استخدام تنوع و ایجاد شغل.
خانم. بالدوین 25 سال تجربه صنعت را در بحث در مورد مزایای جامعه و استانداردهای طراحی به ارمغان آورد. او گفت: “ما می دانیم که این کار چگونه پیش می رود – شما می توانید موارد را به صورت مکتوب از توسعه دهندگان دریافت کنید، اما زمانی که در حال ساخت هستید، همه چیز شروع به تغییر و چرخش می کند.”
او معتقد است که شرکای GRIT پاسخگو بوده اند، به ویژه به درخواست ها برای ساخت مسکن قابل توجه مقرون به صرفه در محل به جای صرفاً نزدیک. جلسات سه ماهه شورا برای بررسی پیشرفت، با تمرکز اعضا بر پاسخگویی توسعه دهندگان برگزار می شود.
مورگان مالون، مجری پروژه و سرپرست پروژه Bronzeville Lakefront گفت: «مدل تعامل هرگز انجام نشده بود. «معمولاً، چند تالار شهر است که توسط رئیس شما اداره می شود. ما به مدت هشت ماه هر هفته برای مذاکره درباره این موضوع ملاقات می‌کردیم.»
در فیلادلفیا، تیم Mosaic نقش خود را به‌عنوان انکوباتور برای پروژه Navy Yard می‌بیند، که شامل ترکیبی از آزمایشگاه‌های مسکن، خرده‌فروشی و حتی آزمایشگاه‌های علوم زیستی برای بهره‌برداری از صنعت بیوتکنولوژی شهر است. اهداف دقیق استخدام، از شرکت های معماری گرفته تا تامین کنندگان مواد، برای حمایت از کسب و کارهای اقلیت است.
کرت مودی، موسس مودی نولان، بزرگترین شرکت معماری متعلق به سیاه پوستان، گفت: حداقل 35 درصد از کار برای شرکت های مختلف کنار گذاشته شد و به شرکت های تحت رهبری اقلیت ها اجازه داد تا در پروژه های بزرگتر از گذشته با هم همکاری کنند. ، که در حال طراحی بخش مسکونی قابل توجهی از پروژه است.
برای هر دو پروژه شیکاگو و فیلادلفیا، توسعه دهندگان تلاش کرده اند تا سرمایه گذاری محلی بیشتری را اضافه کنند. Mosaic یک برنامه تأمین مالی جمعی ایجاد کرده است تا کارآفرینان محلی بتوانند در پروژه Navy Yard سرمایه گذاری کنند که قبلاً 2.7 میلیون دلار جمع آوری کرده است و GRIT در شیکاگو به دنبال سرمایه گذاری و حمایت از مشاغل محلی است.
خطرات این نوع مذاکرات اهمیت بیشتری پیدا کرده است. بیچ گفت و افزود که دولت های محلی در حال مشارکت بیشتر هستند.
او گفت: “زمین قدرت سیاسی، اقتصادی و فضایی است – قدرت شکل دادن به محله شما.” “داشتن افراد رنگین پوست در هر جنبه ای از پروژه بسیار مهم است، اما ما می خواهیم رنگین پوستان در هر سطح از پروژه سود ببرند.”
