رمضان برای مسلمانان مبتلا به اختلالات خوردن، روزه‌داری مجموعه‌ای از چالش‌ها را به همراه دارد

CNN
–

با شروع ماه مبارک رمضان، حبیبه می گوید که از فکر روزه گرفتن در این سال “هراسان” شده است.

پس از اینکه الگوهای غذایی نامنظم او در اواسط نوجوانی به پرخوری عصبی و اختلال پرخوری تبدیل شد، او می‌گوید که مراسم پرهیز از خوردن و نوشیدن از طلوع تا غروب خورشید می‌تواند نیاز به محدود کردن بیشتر غذا خوردن او را تشدید کند و خطر سقوط به چرخه سمی را افزایش دهد.

او می‌گوید، اما تصمیم‌گیری برای خودداری از این تمرین احساس می‌کند که او بخشی کلیدی از ایمان خود را نادیده می‌گیرد.

این مرد 30 ساله گفت: “من به خودم اعتماد ندارم که روزه بگیرم، زیرا می دانم … از احساس گرسنگی لذت خواهم برد و می ترسم که چه بلایی سرم بیاورد.” سردبیر مسلمان مستقر در بریتانیا، که از سی ان ان خواسته بود که فقط از نام کوچک او به دلایل حفظ حریم خصوصی استفاده کند. “من احساس غمگینی می کنم. احساس می کنم دارم یک تجربه واقعاً معنوی را از دست می دهم.»

او می گوید که حبیبه نه ساله بود که برای اولین بار هوس کرد که خود را بیمار کند. او می‌گوید در سن حدود 16 سالگی وعده‌های غذایی را حذف می‌کرد، کالری دریافتی را دنبال می‌کرد، در نتیجه گرسنگی سیاهی می‌کرد، ورزش بیش از حد انجام می‌داد و حداقل 15 بار در روز استفراغ می‌کرد.

“من هرگز چیزی مانند پرخوری عصبی را آرزو نمی کنم، به خصوص، برای کسی، زیرا مانند یک اعتیاد است.”

حبیبه در تجربه خود تنها نیست. تعداد فزاینده‌ای از پزشکان و روان‌شناسان مسلمان در تلاشند تا شکاف بین رهبران مذهبی و عبادت‌کنندگانی مانند حبیبه را پر کنند که می‌گویند هنگام تلاش برای دسترسی به حمایت در جوامع خود و همچنین در سیستم بهداشت عمومی با به حاشیه رانده شدن روبرو می‌شوند.

«اقلیت ها کمتر حضور دارند. اینطور نیست که آنها اختلالات خوردن نداشته باشند یا رنج نبرند، اما این همه انگ وجود دارد که برای کمک گرفتن می آید. عمرا نسیم، روانشناس مشاور مستقر در بریتانیا که در درمان اختلالات خوردن تخصص دارد، گفت. او افزود که اینها بیماری‌های “نامرئی و غیرقابل تشخیص” هستند که فراتر از سن، مذهب، جنسیت و تمایلات جنسی هستند.

“این یک عمل عبادی است که از بدن و سلامتی خود مراقبت کنید. بنابراین، بروید و کمک لازم را دریافت کنید.»

در طول ماه رمضان، مسلمانان تشویق می شوند تا قبل از طلوع آفتاب، آب بدن خود را تامین کنند و یک وعده غذایی متعادل بخورند و سپس با خوردن خرما و آب در غروب آفتاب روزه خود را افطار کنند و به دنبال آن یک وعده غذایی بزرگتر مصرف کنند. نمازگزاران همچنین به اشکال دیگر تمرین از جمله افزایش نماز، کمک بیشتر به امور خیریه، داوطلبانه و شرکت در وعده های غذایی مشترک مشغول می شوند.

نسیم گفت، با این حال، روزه گرفتن در ساعات روز می تواند الگوهای رژیم غذایی محدود کننده مرتبط با اختلالات خوردن را پنهان کند. کنترل کردن و تجربه گرسنگی در هنگام روزه داری می تواند میل به خوردن سریع مقادیر زیادی غذا در هنگام افطار – افطار پس از غروب آفتاب – ایجاد کند که می تواند منجر به احساس خارج از کنترل و “شرم” شود و “چرخه پاکسازی پرخوری” را ایجاد کند. او افزود که بهبودی را به عقب برگرداند.

از نظر قرآن، افرادی که بیمار هستند یا در سفر هستند، تا زمانی که روزه خود را پس از سلامتی به جا می آورند و یا به مسلمانان کم اقبال در طول ماه غذا می دهند، لازم نیست روزه بگیرند.

امام ندیم علی، یک رهبر مذهبی مسلمان و مشاور حرفه ای دارای مجوز مستقر در آتلانتا، جورجیا، گفت، اگر فردی بیماری یا وضعیتی داشته باشد که توسط یک متخصص پزشکی تأیید شده باشد، لازم نیست روزه بگیرد.

به عنوان مثال، کودکان و سالمندان و افرادی که باردار، عادت ماهانه یا نیاز به داروی روزانه دارند، از روزه گرفتن معاف هستند.

نسیم و علی گفتند، با این حال، تابوهای جامعه و جامعه به این معنی است که بیماری های سلامت روان مانند بیماری جسمی اعتبار ندارند. نسیم افزود، این بدان معناست که کسانی که تصمیم می گیرند به دلیل بیماری های روانی روزه نگیرند، با “گناه و شرم” جامعه خود و جامعه گسترده تر روبرو هستند.

حبیبه گفت که خاطرات دوران کودکی دارد که بدن خود را دائماً توسط اعضای خانواده بزرگش بررسی می کردند، رفتاری که به گفته او نشانه فشارهای فرهنگی برخی از دختران آسیای جنوبی و مسلمان هنگام ورود به دوران زنانه است.

وقتی 15 ساله بود، عمویی را به یاد می آورد که پس از بازگشت از یک سفر خانوادگی به ترکیه به او گفت که “چاق شده است”. او گفت: «کامنت‌هایی از این دست برای همیشه باقی می‌مانند. در طول سال های بعد، وزن او به شدت کاهش یافت.

در همان زمان، او به یاد می آورد که اعضای خانواده اش به او گفته بودند که دیگر نمی تواند با پسر عموهایش بیرون بازی کند و اسکیت بورد کند. در عوض، او تشویق شد تا با همسالان دخترش معاشرت کند و با آرایش بازی کند.

او گفت که علیرغم داشتن والدین «لیبرال»، او معتقد است که اختلال خوردن او تا حدی پاسخی به فشار ناشی از تطبیق با نقش‌های جنسیتی سختگیرانه است که توسط جامعه و جامعه او تعیین شده است.

حبیبه گفت وقتی حدود 16 سال داشت علائم اختلال خوردنش بدتر شد تا اینکه والدینش او را نزد یک پزشک محلی بردند. او تا 18 سالگی تحت مراقبت های روانپزشکی سرپایی در بخش سلامت روان کودکان قرار گرفت و سپس به بخش سلامت روان بزرگسالان منتقل شد.

با این حال، او می‌گوید که تفاوت‌های فرهنگی بین خودش و درمانگران سفید پوستی که او می‌دید به این معنی بود که آنها نمی‌توانستند فشارهای ظریفی را که او به‌عنوان یک زن در جامعه‌اش با آن مواجه بود، درک کنند. و چگونه آنها به طور ذاتی با اختلال خوردن او مرتبط بودند.

من درمانگران سفید پوستی داشتم که نمی‌دانستند و واقعاً در مورد چیزهایی که می‌خواستم درباره‌شان صحبت کنم یا چیزهایی که با آن‌ها دست و پنجه نرم می‌کردم، بسیار تحقیرکننده بودند.»

فرهین حسن، روانشناس پژوهشی 27 ساله مستقر در بریستول، جنوب غربی انگلستان، موافق است که نیاز به درمانگران برای درک فشارهای فرهنگی خاص وجود دارد.

در 18 سالگی، حسن گفت که او شروع به نشان دادن الگوهای غذایی نامنظم به شکل پرهیز از غذا، ورزش بیش از حد و وسواس در تغذیه سالم کرد. او گفت که هر سال با یک کشمکش داخلی بر سر روزه گرفتن یا نگرفتن در ماه رمضان مواجه است.

او از طریق ایمیل به CNN گفت: “من فکر می کنم ما به درمانگرانی نیاز داریم که فرهنگ، مذهب و مبارزه ما را درک کنند – و بتوانند راهنمایی و پشتیبانی حرفه ای ارائه دهند.”

داستان‌های حبیبه و حسن منعکس‌کننده چالش‌های سیستمی است که مردم جوامع محروم به طور گسترده در هنگام دسترسی به حمایت سلامت روان با آن مواجه هستند.

با وجود اینکه افراد رنگین پوست نسبت به سفیدپوستان دارای نرخ بالاتری از برخی اختلالات سلامت روان هستند، به دلیل تبعیض نهادی و نژادپرستی و انگ بین فردی در دریافت کمک با نابرابری بیشتری روبرو هستند. بر اساس گزارش انجمن ملی بی اشتهایی ایالات متحده، سیاه پوستان، بومیان و رنگین پوستان به طور قابل توجهی کمتر از سفیدپوستان احتمال دارد که توسط پزشک در مورد علائم اختلال خوردن سؤال شود، و احتمال اینکه تشخیص داده شود یا تحت درمان قرار گیرند، نصف است. اختلالات عصبی و همراه.

حلیمه عید، مشاور بالینی حرفه ای دارای مجوز و یکی از بنیانگذاران AMALY، یک سازمان غیرانتفاعی مستقر در کالیفرنیا که هدف آن به چالش کشیدن انگ سلامت روان در جوامع مسلمان است، گفت که دسترسی به اطلاعات برای افراد در آن فضاها ممکن است سخت باشد. آن ها نیاز دارند.

عید AMALY را در سال 2020 تأسیس کرد تا خدمات درمانی، کارگاه‌های آموزشی، گروه‌های حمایتی و گفتگوهای آموزشی در دسترس را ارائه دهد که برای جامعه مسلمان محلی او در سن دیگو، کالیفرنیا طراحی شده است. او همچنین خدمات آنلاینی را ارائه می دهد که به مسلمانان در سراسر جهان گسترش می یابد.

بهار گذشته، او یک گروه پشتیبانی مجازی برای کمک به مسلمانان مبتلا به اختلالات خوردن در ماه رمضان راه اندازی کرد. او گفت که پس از فرآیند غربالگری، ابتدا حدود 30 نفر در دو گروه از جمله مسلمانان از ایالات متحده، استرالیا و بریتانیا ثبت نام کردند. او قصد دارد امسال همین گروه را اداره کند.

او گفت: «این یک تجربه بسیار تنهایی است که به تنهایی از هر بیماری یا اختلالی رنج ببری. سپس این گناه وجود دارد که آنها خدا را راضی نمی کنند و مسلمان خوبی نیستند. بنابراین، ما کمال گرایی در اسلام را به چالش می کشیم، کمال گرایی را به عنوان مسلمانان در ماه رمضان به چالش می کشیم، زیرا بسیاری از مردم مبارزه می کنند.

هم عید و هم نسیم، روانشناس مشاور مستقر در بریتانیا، از دانش اسلامی و پزشکی خود برای خدمت به مسلمانانی استفاده می کنند که به دنبال حمایت از متخصصان بهداشت روان هستند، کسانی که تجربه زیسته مشابهی با زنان مسلمان دارند.

نسیم می گوید: “من می توانم یک دیدگاه منحصر به فرد ارائه دهم… این به شما کمک می کند از مجموعه مهارت های خود برای گروه هایی استفاده کنید که ممکن است درگیر نباشند یا احساس راحتی نکنند که با کسی که از پیشینه آنها نیست صحبت کنید.” یک راهنمای ماه رمضان ایجاد کرد که توصیه‌های تغذیه‌ای و اعتقادی را برای مسلمانان مبتلا به اختلالات خوردن ارائه می‌کرد.

حبیبه می گوید که پرخوری عصبی او چندین سال پیش به نقطه عطفی رسید، زمانی که از حمام بچه یکی از دوستانش به خانه برگشت و پس از خوردن کیک و خوراکی های شیرین، خود را بیمار کرد.

یادم می‌آید که فقط به بدنم نگاه می‌کردم و اینطور بودم، این را دوست ندارم. من ظاهرم را دوست ندارم و فکر نمی‌کنم هرگز خودم را دوست داشته باشم، اما فکر می‌کنم فقط باید آن را بپذیرم.» «نمی‌دانم می‌توانم بگویم که به طور کامل بهبود یافته‌ام یا نه. می دانم که هنوز آن صدا را در سر دارم… اما اکنون ساکت تر است.»

اکنون، او می‌گوید که می‌تواند با شناسایی محرک‌های خود و مجبور کردن خود به خوردن وقتی که به سمت الگوهای رژیم غذایی محدود کشیده می‌شود، از اختلال خوردن خود جلوگیری کند.

او گفت که جشن های رمضان و عید می تواند باعث اختلال در خوردن او شود، زیرا او برای خوردن مقادیر زیادی غذا در هنگام افطار تحت فشار قرار گرفته است و از اعضای خانواده که ممکن است تصمیم او برای روزه نگرفتن را درک نکنند، نظرات انتقادی دریافت کرده است.

حسن، روانشناس پژوهشی مستقر در بریستول، گفت که مسلمانان در موقعیت خود نیاز به “پذیرش اجتماعی” از سوی رهبران جامعه دارند.

او می گوید: «اگر ما در جامعه پذیرفته باشیم و اذعان داشته باشیم که مردم به شیوه های مختلف مبارزه می کنند، استرس و آسیب های روانی زیادی کاهش می یابد و به جای انگ زدن، باید آنها را درک کرده و بپذیریم.

حبیبه گفت که او همچنان دلتنگ جنبه اشتراکی افطار در ماه رمضان، شرکت در شام خانوادگی و شمارش معکوس تا عید فطر است، جشن هایی که پایان ماه رمضان را نشان می دهد.

حبیبه گفت: «احساس می‌کنم از باشگاه کنار گذاشته شده‌ام. کالری دریافتی او انگیزه اوست.

علی، امام و مشاور مستقر در آتلانتا، راه‌هایی را پیشنهاد کرد که مسلمانان مبتلا به اختلالات خوردن می‌توانند به غیر از روزه‌داری با ماه مبارک درگیر شوند، از جمله خواندن قرآن، شرکت در نماز تراویح شبانه، و اهدای کمک به برنامه اطعام.

او گفت که رهبران مذهبی و اعضای خانواده باید چالش‌هایی را که مسلمانان در مبارزه با سلامت روان در طول ماه رمضان با آن مواجه هستند، بپذیرند و به آنها راهنمایی کنند تا به شکستن چرخه شرم و گناه بین نسلی که در سراسر جامعه وجود دارد کمک کنند.

او گفت: «اسلام دینی است که نمی‌خواهد مردم برای انجام عبادات جان خود را به خطر بیندازند. من فکر می‌کنم مهم این است که ما رهبران دینی بتوانیم با کمترین و آسیب‌پذیرترین افراد همدلی نشان دهیم.»