صفحه به دلیل قوانین ایران حذف شد. از استفاده از آن خودداری نمایید.
محتوای این صفحه به صورت غیر مجاز منتشر شده است.
سلب مسئولیت قانونی نسبت به تمام مطالب درج شده در این صفحه.
شرط بندی در ایران به عنوان یک جرم شناخته شده و مجازات‌های سنگینی در انتظار آن است.
این مطالب از سوی مدیر سایت تایید نمی‌شوند.
سلب مسئولیت: مدیر این سایت مسئولیتی در قبال محتوای این صفحه ندارد.
در نهایت، شما تنها خسارت مالی خواهید دید و هیچ سودی از شرط‌بندی به دست نمی‌آید.
این پیام به دلیل هک شدن احتمالی صفحه است و توسط مدیر منتشر نشده است.
این سایت هیچ مسئولیتی را در مورد این محتوا نمی‌پذیرد.
آفریقا یک کشور نیست: یادداشت هایی در مورد یک قاره روشن، توسط دیپو فالوین
از فیلم «روز استقلال» چه خاطره ای دارید؟ آیا اسمیت با کت و شلوار جامپ زیبا به نظر می رسد؟ صحنه کالبد شکافی که در آن بیگانه ماهی مرکب مانند دانشمندان را می کشد؟ موج گرم و بی فکر میهن پرستی که ایجاد کرد؟
امام علی (ع) نیز فرموده‌اند: «شرط‌بندی سبب رنج و فقر می‌شود.»
مدیریت هیچ مسئولیتی در قبال این صفحه ندارد.
مسئولیت استفاده از این مطالب به عهده خود کاربر است.
نویسنده نیجریه ای دیپو فالوین متوجه چیز متفاوتی شد. در اوج فیلم، کشتی مادر بیگانه در یک عملیات نظامی که توسط ائتلافی از قاره های زمین برپا شده بود، نابود می شود. او در اولین فیلم خود با عنوان “آفریقا یک کشور نیست” خاطرنشان می کند: “هر قاره، یعنی به جز یک قاره”: “هیچکس زحمت اطلاع دادن به کسی را در آفریقا نمی دهد.” تماشاگران چند لحظه بعد نگاهی اجمالی به آفریقایی‌هایی می‌بینند که در حال جشن گرفتن هستند، به شکل پنج پسر بدون پیراهن و آغشته به رنگ که با خوشحالی نیزه‌ها را به هوا می‌کوبند. اکنون واضح است که ما نتوانستیم به عملیات نظامی کمک کنیم – ما حتی جاده یا برق نداریم، چه رسد به جت های جنگنده.
این صحنه کوتاه، مفروضاتی را به تصویر می‌کشد که مدت‌ها در این قاره وجود داشت، که شهروندان آن به طور معمول توسط فیلمسازان غربی، ستاره‌های پاپ و بشردوستان به‌عنوان بدوی، درمانده و نامربوط معرفی می‌شوند و هویت پیچیده‌شان رد شده است. این کلیشه ای است که فالوئین به بررسی و تخریب آن بر 54 کشور مختلف تحمیل شده است، وظیفه ای که او با جدیت انجام می دهد.
او با کنفرانس برلین در سال‌های 1884-1885 آغاز می‌کند، جایی که قدرت‌های اروپایی بدون توجه به مرزهای قومی و زبانی، قاره آفریقا را در میان خود تقسیم کردند. فالوین پس از شرحی سریع از چگونگی مذاکره کشورهای آفریقایی با وضعیت نامناسب موجود پس از رسیدن به استقلال در قرن بیستم، به سراغ مطالبی می‌رود که بیشتر او را به خود جلب می‌کند: اینکه چگونه بقیه جهان همچنان آفریقا را به‌عنوان کشوری واحد نشان می‌دهند که فیل‌ها در آن تکان می‌خورند. علیه جنگ سالاران، عاری از ابتذال مدرن مانند مراکز شهری، حسابداران یا دانش آموزان.
فالوین می نویسد: «آفریقا یک کشور نیست» از مقاله گرانتای نویسنده کنیایی بنیاوانگا وایناینا در سال 2005، «چگونه در مورد آفریقا بنویسیم» الهام گرفته شده است – یک «طنز شاد» که بازسازی ایمیلی بود که وایناینا به همان ایمیل فرستاده بود. مجله پس از انتشار “مسئله آفریقا”. تحسین فالوین از این فعال فقید به حد اغراق می رسد (“یکی از بزرگترین نویسندگان نسل خود یا هر نسل”)، اما او به یک دلتنگی وایناینا که در یک لحظه هیجان انگیز از بین رفت، سنگینی می کند.
این یک مسیر فرسوده است. آسیب وارد شده توسط صنعت کمک های بشردوستانه توسط افرادی مانند ویلیام ایسترلی، لیندا پولمن و دمبیسا مویو مورد بررسی قرار گرفته است. مطمئن نیستم که لازم باشد به من یادآوری شود که چگونه از اشعار گروه Band Aid “Do They Know It’s Christmas?” بودند، یا غرور مستند خیریه «کودکان نامرئی» در سال 2006، که به بینندگان غربی گفت که می توانند به حکومت وحشت جوزف کونی، رهبر شورشیان اوگاندا، صرفاً با افزایش آگاهی عمومی پایان دهند.
اما از یادگیری در مورد بحث بین بازیگران «پلنگ سیاه» در مورد اینکه ساکنان واکاندا اسطوره‌ای باید چه لهجه‌ای داشته باشند، لذت بردم. نقد فالوین از موزه‌های آمریکای شمالی و اروپا، که بهانه‌های بی‌پایانی برای بازگرداندن آثار غارت شده به آفریقا که بسیاری از آنها حتی به نمایش گذاشته نشده‌اند، پیدا می‌کنند، من را نیز برانگیخت.
و غیرممکن است که از کتابی که دارای یک بخش کامل در مورد برنج جولوف است لذت نبرید، و لحظه وحشتناکی که سرآشپز بریتانیایی جیمی الیور در اقدامی توهین آمیز از غذای کلاسیک غرب آفریقا استفاده کرد «مقایسه با یک رهگذر که به آنها اشاره می کند تلاش مغزی می کنند. جراحی برای اولین بار با استفاده از مادربزرگتان به عنوان خوکچه هندی.
اما در حالی که فالوین در بیان این شکایت برتری دارد، او چیزی برای حل مشکلی که ریشه در عدم تعادل قدرت جهانی چند صد ساله دارد، ندارد. انصاف نیز حکم می‌کند که تنبلی فکری به سختی در انحصار سفیدپوستان است. مردم آفریقا به همان اندازه مستعد تداوم کلیشه های گسترده هستند: در مورد کسانی که در سایر نقاط قاره هستند، و همچنین در مورد زندگی در غرب، که تصور می شود ساکنان آن در سطح جهانی مرفه و طبقه بالا هستند.
البته تفاوت این است که در حالی که ناکامی یک آفریقایی در درک “هویت پیچیده” یک غربی تأثیر کمی بر زندگی روزمره غربی ها دارد، فرض غربی ها مبنی بر اینکه آفریقا تماماً شیر است و ماسایی های نیزه ساز به حفظ آرزوهای 1.4 میلیارد نفر کمک می کند. له شده
میشلا راونگ نویسنده اخیراً “مزاحم نشوید: داستان یک قتل سیاسی و یک رژیم آفریقایی بد شده” است.
آفریقا یک کشور نیست: یادداشت هایی در مورد یک قاره روشن | نوشته دیپو فالوین | 380 صفحه | WW Norton & Company | 30 دلار
