& سرزمین آتش& سال است که می سوزد

(سی ان ان) –علیوا راحیلا می گوید: «این آتش 4000 سال سوخته و هرگز متوقف نشده است. “حتی باران اینجا می آید، برف، باد — هرگز نمی سوزد.”

در جلو، شعله‌های بلند بی‌قرار در سراسر دامنه 10 متری تپه می‌رقصند و یک روز گرم را حتی داغ‌تر می‌کنند.

یکی از عوارض جانبی ذخایر فراوان گاز طبیعی کشور که گاهی به سطح زمین نشت می کند، یانار داغ یکی از چندین آتش سوزی خود به خودی است که طی هزاره ها مسافران آذربایجان را مجذوب و هراسان کرده است.

به همین دلیل است که این کشور نام “سرزمین آتش” را به خود اختصاص داده است.

دین باستانی

چنین آتش‌سوزی‌هایی زمانی در آذربایجان فراوان بود، اما به دلیل اینکه منجر به کاهش فشار گاز زیرزمینی شد و در استخراج تجاری گاز تداخل داشت، اکثر آنها خاموش شده‌اند.

یانار داگ یکی از معدود نمونه های باقی مانده و شاید چشمگیرترین آنهاست.

زمانی در آیین باستانی زرتشتی که در ایران پایه گذاری شد و در هزاره اول پیش از میلاد در آذربایجان شکوفا شد، نقش اساسی داشتند.

آتش برای زرتشتیان پیوندی است بین انسان و جهان ماوراء طبیعی و واسطه ای است که از طریق آن می توان به بینش معنوی و خرد دست یافت. این پاک کننده، حیات بخش و بخش حیاتی عبادت است.

امروزه، بیشتر بازدیدکنندگانی که به مرکز بازدیدکنندگان بدون حاشیه یانار داگ می‌رسند، به جای اجرای مذهبی، برای تماشای این مکان می‌آیند.

این تجربه در شب یا در زمستان بسیار چشمگیر است. راحیلا می‌گوید وقتی برف می‌بارد، تکه‌ها بدون تماس با زمین در هوا حل می‌شوند.

علیرغم ادعای قدمت شعله های آتش یانارداگ – برخی استدلال می کنند که این آتش خاص ممکن است فقط در دهه 1950 شعله ور شده باشد – فقط برای دیدن آن، 30 دقیقه رانندگی به سمت شمال از مرکز باکو فاصله دارد. این مرکز فقط یک کافه کوچک ارائه می دهد و چیز دیگری در این منطقه وجود ندارد.

آتشکده آتشگاه

برای درک عمیق‌تر تاریخ آتش پرستی آذربایجان، بازدیدکنندگان باید از شرق باکو به آتشکده آتشگاه بروند.

«از زمان های قدیم، آنها چنین فکر می کنند [their] خدا اینجاست.» راهنمای ما می گوید، وقتی وارد مجموعه پنج ضلعی می شویم که در قرن 17 و 18 توسط مهاجران هندی در باکو ساخته شده است.

آیین های آتش سوزی در این مکان به قرن دهم یا قبل از آن برمی گردد. نام آتشگاه از فارسی به معنای “خانه آتش” گرفته شده است و مرکز این مجموعه یک زیارتگاه محراب با بالای گنبد است که بر روی یک دریچه گاز طبیعی ساخته شده است.

شعله طبیعی و ابدی اینجا تا سال 1969 در محراب مرکزی می سوخت، اما این روزها آتش از منبع اصلی گاز باکو تغذیه می شود و فقط برای بازدیدکنندگان روشن می شود.

این معبد با دین زرتشتی مرتبط است اما به عنوان یک مکان عبادت هندو است که تاریخ آن بهتر مستند شده است.

بازرگانان و زاهدان

این مجموعه که مانند یک مسافرخانه مسافرتی به سبک کاروانسرا ساخته شده، دارای یک حیاط دیواری است که توسط ۲۴ حجره و اتاق احاطه شده است.

زائران، بازرگانان رهگذر (که کمک‌های مالی آنها منبع درآمد حیاتی بود) و زاهدان ساکن، که برخی از آنها خود را در معرض مصائبی مانند دراز کشیدن روی آهک سوزاننده، بستن زنجیر سنگین، یا نگه داشتن بازو در یک وضعیت برای سال‌ها قرار می‌دادند، به‌طور متفاوتی مورد استفاده قرار می‌گرفت. در پایان.

این معبد در اواخر قرن نوزدهم، در زمانی که توسعه میدان‌های نفتی اطراف به این معنی بود که احترام به مامون در حال تقویت‌تر شدن بود، از کار افتاد.

این مجموعه در سال 1975 به موزه تبدیل شد، در سال 1998 به عنوان میراث جهانی یونسکو نامزد شد و امروزه پذیرای حدود 15000 بازدید کننده در سال است.