چرا مجمع عمومی سازمان ملل باید از حق داشتن محیط زیست سالم حمایت کند

کاستاریکا، مالدیو، مراکش، اسلوونی و سوئیس پیش نویس متن را به مجمع 193 عضوی، نماینده ترین نهاد سازمان ملل، در ژوئن گذشته ارائه کردند، پس از تصویب قطعنامه تاریخی متن مشابهی که در اکتبر 2021 توسط شورای حقوق بشر سازمان ملل تصویب شد. .

این قطعنامه حق داشتن محیط زیست پاک، سالم و پایدار را به رسمیت می شناسد یک حق انسانی ضروری برای برخورداری کامل از همه حقوق بشرو، از جمله، از کشورها و سازمان های بین المللی می خواهد که سیاست هایی اتخاذ کنند و تلاش ها را برای تضمین محیطی پاک، سالم و پایدار برای همه افزایش دهند.

اما چرا برای اعضای گسترده تر سازمان ملل به رسمیت شناختن این حق مهم است؟ و پذیرش این قطعنامه چه معنایی برای مردم سراسر جهان خواهد داشت؟ UN News با گزارشگر ویژه سازمان ملل در حقوق بشر و محیط زیست، آقای. دیوید بوید، و از او در مورد این سؤالات و سؤالات دیگر پرسید.

بنابراین، مجمع عمومی قرار است چه اقدامی انجام دهد؟

دیوید بوید: احتمالاً در مورد به رسمیت شناختن حق محیط زیست پاک، سالم و پایدار رأی گیری خواهد شد. این حق که در اعلامیه جهانی حقوق بشر در سال 1948 گنجانده نشده بود. بنابراین، این واقعاً یک قطعنامه تاریخی است که ماهیت حقوق بین الملل حقوق بشر را تغییر خواهد داد.

چرا برای کشورها رای مثبت به این قطعنامه مهم است؟

این مهم است زیرا در مواجهه با بحران زیست محیطی سه گانه ای که با آن روبرو هستیم – تغییرات سریع آب و هوا، از دست دادن تنوع زیستی و آلودگی سمی فراگیر که هر سال 9 میلیون نفر را می کشد – ما نیاز به تغییرات متحول کننده در جامعه داریم، ما باید به سرعت به سمت انرژی های تجدید پذیر تغییر مسیر دهیم.

ما همچنین باید به سمت اقتصاد دایره ای برویم و جامعه را سم زدایی کنیم و حق داشتن محیط زیست سالم یکی از قدرتمندترین ابزارهایی است که برای پاسخگویی دولت ها داریم.

قطعنامه های مجمع عمومی الزام آور نیستند، به این معنی که کشورها تعهد قانونی برای رعایت آنها ندارند، پس چگونه می توان آنها را پاسخگو دانست؟

کشورها تکلیف قانونی ندارند، اما تعهد اخلاقی دارند.

ما سابقه‌ای داریم که می‌توانیم ببینیم که در سال 2010 مجمع عمومی قطعنامه‌ای را تصویب کرد که برای اولین بار حق همه را از آب و فاضلاب به رسمیت شناخت.

آن قطعنامه به طور مشابه از نظر قانونی الزام آور یا قابل اجرا نبود، اما این یک کاتالیزور برای مجموعه ای از تغییرات مثبت بود که زندگی میلیون ها نفر را بهبود بخشیده است.

این به این دلیل است که کشورها با تغییر قوانین اساسی خود، بالاترین و قوی ترین قوانین خود، به آن قطعنامه پاسخ دادند. بنابراین، کاستاریکا، فیجی، مکزیک، اسلوونی، تونس و دیگران این کار را انجام دادند. و مهمتر از همه، دولتها واقعاً انجام تعهدات خود برای تأمین آب آشامیدنی سالم را در اولویت قرار دادند. بنابراین، [ for example]در مکزیک، دولت نه تنها این حق را در قانون اساسی خود به رسمیت شناخته است، بلکه با جوامع روستایی برای تامین آب آشامیدنی سالم برای بیش از 1000 جامعه روستایی در دهه گذشته کار کرده است.

کانادا همچنین با جوامع بومی برای ارتقای زیرساخت های آب و فاضلاب و بیش از 130 جامعه در دهه گذشته کار کرده است.

بنابراین، این قطعنامه‌ها ممکن است انتزاعی به نظر برسند، اما کاتالیزوری برای اقدام هستند و به مردم عادی قدرت می‌دهند تا دولت‌های خود را به شیوه‌ای بسیار قدرتمند پاسخگو نگه دارند.

شورای حقوق بشر سال گذشته حق برخورداری از محیط زیست سالم را پذیرفت، آیا از آن زمان تاکنون تغییری در سطوح ملی دیده اید؟

من فکر می‌کنم تحولات مثبتی رخ داده است. بی شک حق برخورداری از محیط زیست سالم بیش از هر زمان دیگری مطرح است.

کشورهایی هستند که شروع به گنجاندن آن در سیستم‌های حقوقی خود کرده‌اند و هزاران نفر در سطح مردم هستند که از این حق استفاده می‌کنند تا استدلال کنند که دولت آنها باید اقدامات اقلیمی قوی‌تری انجام دهد، کیفیت هوای خود را پاکسازی کند، و مراقبت بهتری از آنها انجام دهد. تنوع زیستی و اکوسیستم ها

این یک اثر یک شبه نیست، اما ما در حال حاضر شروع به دیدن برخی سودهای اولیه کرده ایم.

فراخوان شما برای کشورها قبل از رای گیری چیست؟

اگر همه کشورهای جهان از این قطعنامه حمایت کنند و سپس به آن رأی مثبت دهند، ایده آل خواهد بود. این نشان می دهد که هر کشوری در جهان درک می کند که محیط زیست سالم چقدر برای آینده بشر اهمیت دارد.

آیا یک کشور به “نه” رای می دهد؟ آیا اجرای این قطعنامه چالش هایی دارد؟

کشورها چالش های متفاوتی دارند. بنابراین، برخی کشورها هستند که دیدگاه بسیار محافظه کارانه ای در مورد حقوق بشر دارند.

کشورهای دیگری هستند که هستند تولیدکنندگان عمده نفت و گاز که شاید در مورد پیامدهای به رسمیت شناختن این حق هراس دارند – بنابراین، اینها می توانند برخی از کشورهایی باشند که در حال مبارزه با این هستند که آیا می توانند از این قطعنامه حمایت کنند یا خیر.

چرا باید حق محیط زیست سالم به عنوان یک حق جهانی بشری به رسمیت شناخته شود؟

زندگی بسیاری از مردم در اطراف این سیاره تحت تأثیر بحران آب و هوا و تخریب محیط زیست قرار دارد. به معنای واقعی کلمه، میلیاردها نفر امروز در حال تنفس هوایی هستند که به قدری آلوده است که سال ها طول عمر آنها را کاهش می دهد.

میلیاردها نفر در سراسر جهان هنوز به آب تمیز یا آب کافی دسترسی ندارند. میلیاردها نفر در سراسر جهان غذاهای سالم و تولید شده پایدار نمی خورند و همه ما به دلیل کاهش تنوع زیستی در رنج هستیم.

مردم باید درک کنند که تنوع زیستی واقعاً اساس زندگی در این سیاره است. اگر گیاهان و درختانی که اکسیژن تولید می کنند نبود، نمی توانستیم نفس بکشیم. اگر اکوسیستم‌هایی نبودند که آب را فیلتر می‌کنند، ما در مشکل عمیق و عمیقی قرار می‌گرفتیم.

و واقعیت این است که ما برای شکوفا شدن به عنوان انسان به یک آب و هوای امن و قابل زندگی نیاز داریم.

بنابراین به همین دلیل است که این حق بسیار مهم است. چندین دهه است که دولت ها قول هایی برای پاکسازی محیط زیست و رسیدگی به وضعیت اضطراری آب و هوا داده اند اما hداشتن حق داشتن محیط زیست سالم، دیدگاه مردم را از التماس از دولت ها برای اقدام به درخواست از دولت ها برای اقدام تغییر می دهد.

در صورت تصویب قطعنامه چه خواهید کرد؟

اوه! با هیجان بالا و پایین می پرم. من بسیار خوشحال و کاملاً هیجان زده خواهم بود که چگونه این کار باعث افزایش و بهبود کیفیت زندگی مردم در سراسر کره زمین می شود.

فراخوانی در سازمان ملل

سایر کارشناسان و گزارشگران ویژه سازمان ملل، اینگر آندرسن، رئیس برنامه محیط زیست سازمان ملل متحد (UNEP) و همچنین کمیسر عالی حقوق بشر، میشل باشله، حمایت خود را از به رسمیت شناختن حق داشتن محیط زیست سالم در ماه های گذشته ابراز کرده اند.

ژوئن گذشته، نتیجه کنفرانس استکهلم + 50 همچنین توصیه کرد که کشورها “حق داشتن محیطی پاک، سالم و پایدار را به رسمیت بشناسند و اجرا کنند”.

این اقدام همچنین به عنوان یک اولویت برای آنتونیو گوترش، دبیر کل سازمان ملل متحد در نظر گرفته شده است، همانطور که در دستور کار مشترک ما و فراخوان اقدام در مورد حقوق بشر.

گزارشگران ویژه سازمان ملل مانند آقای. شورای حقوق بشر مستقر در ژنو مأموریت‌های موضوعی یا کشوری خاصی را به بوید بر عهده دارد، جایی که آنها در مورد مأموریت‌های حقیقت یاب یا نظارت خود، معمولاً در یکی از سه جلسه عادی سالانه مجمع، گزارش می‌دهند. سمت‌های کارشناسی در بخش رویه‌های ویژه شورا افتخاری است و متصدیان برای کارشان حقوقی دریافت نمی‌کنند.